Stoppen met loslaten: waarom toelaten de echte weg is
Loslaten… we worden er al jaren mee doodgegooid. In zelfhulpboeken, in quotes op internet, in gesprekken met vrienden. Alsof geluk pas bereikbaar is als je leert los te laten. Maar ik heb het zelf ervaren: loslaten werkt niet. Het is een modewoord geworden, een opdracht die ons vaak meer frustreert dan bevrijdt.
Want wat gebeurt er als je probeert los te laten? Je confronteert jezelf steeds opnieuw met het verleden. Je blijft malen in je hoofd, je blijft zoeken naar een plek waar het hoort, en intussen blijf je de pijn telkens opnieuw beleven. Zeker als je gevoelig bent, wordt dat loslaten eerder een eindeloze strijd dan een bevrijding. En als het je dan ook nog eens niet lukt, val je vaak terug in iets wat misschien nog pijnlijker is dan de herinnering zelf: je gaat jezelf afwijzen. Je krijgt het gevoel dat je faalt omdat je niet “goed genoeg” los kunt laten.
Ik merkte dat ik er alleen maar moe van werd. Ik wilde niet langer vechten met herinneringen of emoties. En ik begon te zien: de pijn van vroeger had me ook iets gegeven. Het had me gevormd, lessen geleerd, me dichter bij mezelf gebracht. Waarom zou ik dat weg willen duwen?
De shift naar toelaten
Ik besloot het anders te doen. Geen focus meer op loslaten, maar op toelaten. Toelaten dat pijn er was. Toelaten dat liefde niet zomaar verdwijnt, ook niet als een relatie eindigt. Toelaten dat herinneringen hun plek mochten hebben, zonder ze uit te wissen. Maar ook toelaten om de wereld (opnieuw) te ontdekken.
Zo liet ik toe dat ik nog altijd veel hield van iemand die mijn tweelingziel was. We konden in dit leven niet samen zijn binnen een liefdesrelatie, en toch bleef de liefde in mij bestaan. In plaats van ertegen te vechten, gaf ik het een plekje in mijn hart. Een warme, veilige plek waar ik soms even naartoe kon. Niet om vast te houden, maar om te erkennen dat het mooi en waardevol was geweest. En het mooie is dat deze vrouw nu nog steeds een goede vriendin is die een warm plekje in mijn hart heeft. De liefde is er nog, alleen de vorm is verandert.
Ook liet ik toe dat de pijn van mijn huwelijk er mocht zijn. Ja, ik had fouten gemaakt. Ja, ik had verdriet, ja ik was boos en ook ik was beschadigd. Maar ik zag dat ook dit littekens waren die me lieten voelen dat ik leefde. En littekens hoeven geen open wonden meer te worden als je ze omarmt. Door ze toe te laten werden ze zachter en minder bedreigend.
Door steeds weer te kiezen voor toelaten, veranderde er iets. Ik stapte vaker uit mijn comfortzone, ik leerde nieuwe mensen kennen, ik ontdekte nieuwe patronen. En juist omdat ik niet bang meer was voor pijn of fouten, voelde ik me rijker en vrijer.
Toelaten in plaats van loslaten
Wat ik ontdekte, was dat loslaten bijna altijd leidt tot een “ja maar”.
Ja maar, ik kan het niet.
Ja maar, het komt steeds terug.
Ja maar, ik heb gefaald omdat ik nog steeds denk aan vroeger.
Terwijl toelaten de energie heeft van “ja én”.
Ja, ik voel pijn én ik voel liefde.
Ja, ik ben gekwetst én ik ben gegroeid.
Ja, ik heb fouten gemaakt én ik heb geleerd.
In dat “ja én” zit ruimte. Er hoeft niks weg, er hoeft niks vergeten te worden. Alles mag er zijn, tegelijk.
Wat ik leerde toelaten
Door de jaren heen heb ik veel toegelaten.
Ik liet mijn angsten toe, ik liet mijn kwetsbaarheid toe, ik liet mijn fouten toe.
Ik liet liefde toe, plezier, nieuwe mensen en onverwachte ontmoetingen.
Ik liet vertrouwen toe, ook als ik het spannend vond.
Ik liet zelfs de pijn toe, omdat ik wist dat die pijn ook onderdeel was van mijn weg.
En juist dat toelaten maakte me vrij. Niet omdat ik het verleden uitwiste, maar omdat ik het leven helemaal in mij binnenliet.
De echte vrijheid
We hoeven dus helemaal niets los te laten. We hoeven alleen te leren toelaten dat alles er mag zijn. Pijn en liefde, vreugde en verdriet, fouten en lessen. Het is geen strijd, het is een beweging van openheid.
Loslaten is de kramp van ja maar.
Toelaten is de vrijheid van ja én.
En dat is het pad dat ons écht verder brengt.